سبک هندی از اوایل قرن یازدهم تا اواسط قرن دوازدهم هجری قمری به مدت ۱۵۰ سال در تاریخ ادبیات بوده است.
زبان رسمی ایران باستان تا به امروز زبان فارسی بوده است که از آن زمان تا به امروز به این زبان نظم و نثرهای زیادی گفته شده است که همگی این آثار قابل تحسین هستند.
در زمان صفویه به اشعار هنرمندان چندان اهمیتی داده نمیشد به همین دلیل شعر از حوزه ی تصرف شاعران باسواد و آگاه به فنون ادبیات خارج شد و در دسترس تمامی مردم قرار گرفت یا اگر بخواهیم به زبان ساده تر آن را بیان کنیم شعر به کوچه بازارها رفت و در آن دوره سفره خانه ها پر از نقاشی از شعرهایی بود که به صورت داستان در آورده شده بود.
این تحول هم جنبه ی مثبتی برای جامعه ی آن دوره داشت هم جنبه های منفی ؛از جهتی که شعر میان عامه ی مردم بود و آنهارا با قلمرو فکری و ادبی تازه ای رو به رو کرد سودمند بود ولی از جهتی دیگر که افراد کم اطلاع روی به شعر گفتن آورده بودند و آن را از استواری و سلامت پیشین خود دور کرده بودند، وشعر زیبایی چندانی نداشت و برای آینده ی ادبیات فارسی بسیار زیان آور بود.
در آن دوره بود که شاعران به هندوستان سفر کردند تا به اشعار آنان توجه شود که در اوایل قرن یازدهم بود که شعر به سبک هندی که نمونه ای از سرایش های شعر در ادبیات فارسی است به وجود آمد.
عوامل پیدایش سبک هندی :
۱.سفر شاعران به هند
۲.بی توجهی شاهان صفوی
ویژگی های این سبک که شامل موارد ذیل است.
۱.خیال پردازی
۲.به کار بردن الفاظ بازاری
۳. بیان کردن عواطف و احساسات
ویژگی های شعر(نظم) این دوره در سه قلمرو عبارت اند از :
۱. زبانی:
الف: لغات مربوط به مذهب و آداب و رسوم هندی به این حوزه ی شعری وارد شد.
ب: به دلیل از بین رفتن سلطه ی حکومت بغداد بر ایران.
کاربرد لغات عربی در اشعار کم شد.
ج: عامه ی مردم به گفتن شعر روی آوردند.
د: در مجموع می‌توان گفت که در این دوره و در سبک هندی کاملا می‌توان زبانی واقع گرایانه دید زیرا که زبان حقیقی مردم بوده است به همین دلیل در شعرها دیده می‌شود که کاملا از واژه ها و جمله های عامیانه در این سبک به کار رفته است.
۲.ادبی :
الف: به دلیل کم توجهی شاهان، شعر به کوچه و بازار کشیده شد.
ب: قالب مسلط در این دوره به شکل و ظاهر غزل بوده است.
ج: استفاده از ردیف های طولانی و خوش آهنگ نیز در شعر دیده می‌شود.
۳.فکری :
الف: شعری معنی گرا به حساب می آید نه صورت گرا، یعنی شاعران به معنی بیشتر توجه داشتند.
ب: شاعران آن دوره معمولا مطالب فلسفی عرفانی را از گذشتگان به شیوه ی خودشان بیان می‌کردند.
ج:در این سبک نیز خیلی از خیال پردازی و رویاپردازی استفاده شده است.
در کتاب های این دوره سه نوع نثر دیده می‌شود:
۱. نثر ساده: در این نثر لغات و ترکیبات عربی و اشاره به احادیث دیده می‌شود و درآمیختگی شعر و نثر است.
۲.مصنوع: در دوره صفویه در فرمان و منشات و مقدمه کتاب ها استفاده می‌شد.
۳.بینابین:این نثر نثری است که نه چندان ساده و نه چندان دشوار است.
ویژگی های نثر این دوره شامل موارد ذیل است.
۱.زبانی :
الف: در آمیختگی نظم و نثر
ب: جمع بستن با ( ات)
ج: آوردن جملات طولانی
د:فراوانی لغات ترکی و عربی
۲.ادبی : نثر این دوره از دیدگاه ادبی ازش بالایی ندارد به این دلیل که در نثر این دوره از واژه ها و جملات عامیانه استفاده ی زیادی شده است.
فکری:به دلیل جنگ و کشته شدن عده ی زیادی از مردم، کشور در زمان صفویه خالی از نویسنده خوب و قوی دست شد.
سرایندگان سبک هندی :
۱.کلیم کاشانی
۲.صائب تبریزی
۳.یاور همدانی
۴.غلامرضا قدسی
۵.محمد قربانی
۶.نظری نیشابوری
۷.ناطق مکانی
۸.قاسم مشهدی
۹.عرفی شیرازی
۱۰.طالب املی
منابع:
http://chap.sch.ir/books/5287
